حدیثی از امام هادی علیه السلام بمناسبت شهادت آن حضرت
امام هادی(ع) دعا می فرمایند: «اللَّهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُکَ خَیْرَ الْمَعِیشَةِ مَعِیشَةً أَقْوَى بِهَا عَلَى جَمِیعِ حَاجَاتِی»*، خدایا یک زندگی خوب به من عنایت کن، یک زندگی که من بتوانم حاجات خودم را با آن برطرف کنم.
ونیزمی‌فرمایند: «أَنْ تُطِیلَ عُمُرِی وَ تُوَسِّعَ رِزْقِی»، خدایا! به من عمر طولانی بده، رزق من را هم زیاد کن. مگر[امام(ع)] مشتاق لقاء خدا نیستند؟ مگر هر لحظه منتظر نیستند که نزد خدا بروند؟ چرا، ولی این منافاتی ندارد با این‌که بخواهند زندگی کنند تا خدا را بیشتر بندگی کرده باشند، از خدا بخواهیم عمر طولانی به ما بدهد تا او را بندگی کنیم و بعد از یک عمر طولانی شهید شویم.
در ادعیه به ما یاد می‌دهند که از خدا رزق زیاد بخواهید. ممکن است سؤال شود آیا این با روایات ستایش فقر تناقض ندارد؟ نه، قبلاعرض کردیم فقر خوب، فقری است که انسان را به خدا نزدیک کند. گاهی فقر باعث کفر می‌شود، گاهی هم دنیای حلال و رزق وسیع باعث بندگی و عبودیت می‌شود. شما دنبال مال حلال بروید اگر رزقتان نباشد، خدا به شما نمی‌دهد، [در آنجا هم] خدا را شکر کنید.
*بحار الأنوار (ط - بیروت)، ج87، ص 3
سخنرانی حجت الاسلام مهدوی نژاد
(بخشی از مباحث #فرصت_بندگی)
رمضان 1436h
